Brad kieruje tu swoje słowa do wszystkich tych, którzy czują się przytłoczeni problemami i nie są w stanie przez to normalnie żyć. Często nasze porażki zostawiają po sobie ślad, którego ciężko jest się potem pozbyć. Gdy nawarstwi się takich śladów zbyt wiele, możemy stać się kompletnie niezdolni do tego, by dalej funkcjonować. Zamiast iść do przodu, przeżywamy swoje potknięcia, tracąc poczucie własnej wartości i nabierając obaw przed tym, że przyszłość wcale może nie być lepsza.
Autor chce nam uświadomić, że takie zamartwianie się do niczego dobrego nas nie doprowadzi. Nie możemy cały czas załamywać nad sobą rąk, bo marnujemy w ten sposób czas, który mogliśmy poświęcić na to, żeby rzeczywiście coś ze sobą zrobić. Jeśli będziemy się bać, by zrobić krok naprzód, nigdy go nie zrobimy i utkniemy tam, gdzie stoimy. Musimy więc znaleźć w sobie siłę, by w końcu stanąć na nogi, bo nikt nie zrobi tego za nas. Tylko od nas zależy to, czy będziemy szczęśliwi. Nie ma żadnej innej, prostszej drogi. Życie bywa bolesne, ale ten fakt nie powinien starczyć za usprawiedliwienie, by się poddawać.
