Wsłuchując się w tekst tego kawałka początkowo możemy mieć wrażenie, że Dab zwraca się tutaj do jakiejś bliskiej mu osoby. Widzimy, że darzy ją szacunkiem, dzięki niej udało mu się pokonać w życiu wiele przeciwności. Nie zawsze jednak tak było i dowiadujemy się, że kiedyś ta, do której kieruje swe słowa autor nie była mile widziana w jego życiu.
Powoli, zdanie po zdaniu zaczyna do nas jednak dochodzić, kto jest adresatem tej piosenki. Abradab mówi tutaj o sprawiedliwości, a nie o konkretnym człowieku. Nagle wszystko staje się jasne, a z dziękczynnego kawałka robi się hymn ku chwale właśnie sprawiedliwości. Kiedyś wróg Daba, widmo krążące nad nim w jego młodości, kiedy dopuszczał się niezbyt chlubnych czynów, teraz najlepsza przyjaciółka, dająca nadzieję i oparcie w ciężkich momentach.
Może i jest ślepa, nie zawsze działa, kiedy powinna, jednak roztacza swą opiekę nad autorem, za co jest jej wdzięczny. Gdyby nie ona, nie miałby tego wszystkiego, co udało się mu osiągnąć.
