Rou śpiewa w tym kawałku o cenzurze, którą do dzisiaj niektóre państwa nakładają na swych obywateli, uniemożliwiając im swobodną ekspresję samych siebie. Dla wokalisty możliwość tworzenia muzyki i wypowiadania dzięki temu własnych opinii, ukazywanie swojego światopoglądu to prawo, które powinno przysługiwać każdemu. Niestety nie wszystkie miejsca na świecie umożliwiają te działania.
Rządy wielu krajów uzurpują sobie prawo do decydowania, jaka sztuka jest "dobra", a jaka "zła", piętnując wszystkich, którzy nie spełniają ich wymagań. Odbiera się przez to ludziom coś naprawdę ważnego, siłą zmuszając do podporządkowania, co nigdy nie jest przejawem niczego dobrego.
Reynolds zapewnia jednak, że żaden ucisk i żadna cenzura nigdy nie wykorzenią z nas tej potrzeby do ukazywania własnego wnętrza. Nawet, jeśli artyści będą musieli zejść do podziemia, będą tworzyć dalej i nie dadzą się uciszyć. Potrzeby wolności nie da się stłamsić, jakkolwiek wielkie starania nie byłby podejmowane.
Są ludzie, których ducha nie da się złamać i nagiąć do swojej woli. Właśnie oni są tymi, którzy w najcięższych nawet chwilach zachowują nadzieję, rozprzestrzeniając ją wokół siebie i zarażając innych. Można odebrać człowiekowi godność, ale tej głęboko zakorzenionej, wewnętrznej wolności odebrać się nie da.
