Ci, którzy mieli okazję zobaczyć go na żywo, dostąpili zaszczytu obcowania z geniuszem muzyki pop i soul. Jednakże koncerty Prince'a zawsze pozostawiały po sobie mieszane odczucia, bo Książę - w sumie nic w tym dziwnego - wolał na piedestale stawiać siebie, aniżeli swoją muzykę. Najlepszym przykładem niech będzie jego Open'erowy występ, który miał być petardą, a okazał się jedynie pyknięciem jednej bańki na folii bąbelkowej. Niby czuło się powagę chwili, że przed nami jest jeden z najważniejszych artystów w historii,...

Ci, którzy mieli okazję zobaczyć go na żywo, dostąpili zaszczytu obcowania z geniuszem muzyki pop i soul. Jednakże koncerty Prince'a zawsze pozostawiały po sobie mieszane odczucia, bo Książę - w sumie nic w tym dziwnego - wolał na piedestale stawiać siebie, aniżeli swoją muzykę. Najlepszym przykładem niech będzie jego Open'erowy występ, który miał być petardą, a okazał się jedynie pyknięciem jednej bańki na folii bąbelkowej. Niby czuło się powagę chwili, że przed nami jest jeden z najważniejszych artystów w historii, ale z drugiej strony pojawiało się pewne uczucie zażenowania. Niemniej jednak Prince to ktoś, kto na zawsze wpisał się do annałów muzyki. I to nie bez przyczyny.

Urodzony pod koniec lat 50. XX wieku Prince Rogers Nelson był jedną z najwybitniejszych, najbardziej ekscentrycznych, płodnych (aż 49 albumów!) i wpływowych postaci w muzyce współczesnej. Jego postać stanowiła inspirację dla wielu pokoleń twórców, a gdyby tego było mało, to spod jego ręki wyszły największe przeboje takich wykonawców, jak Sinead O'Connor („Nothing Compares 2 U”) czy The Bangles („Manic Monday”).

Jego matka była Amerykanką włoskiego pochodzenia, ojciec zaś, John Nelson, czarnoskórym muzykiem jazzowym. Miał on pewien wpływ na przyszłą twórczość Prince'a, który wykorzystywał używane przez niego sekwencje akordów, a w kilku piosenkach Amerykańskie Stowarzyszenie Kompozytorów, Autorów i Wydawców uznaje go nawet za współautora.

Prince był samoukiem. W młodości samodzielnie opanował grę na pianinie, gitarze i perkusji. Zadebiutował na scenie w wieku zaledwie 14 lat - w zespole Grand Central, później przemianowanym na Champagne. Pnastępnie nagrywał z zespołem 94 East, którego nie był oficjalnym członkiem. Współpracował z formacją do 1978 roku, kiedy to podpisał kontrakt z z Warner Bros..

Z ciekwostek dotyczących życia Prince'a, warto nadmienić, że od 2001 roku był Świadkiem Jehowy. Uczestniczył w zebraniach w miejscowej Sali Królestwa. Od tego czasu płyty odróżnia przede wszystkim łagodniejsza warstwa tekstowa, w której daje się zauważyć odejście od typowego dla wcześniejszej twórczości języka ulicy. W 2004 został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.

Uważany jest za jedną z najbardziej pracowitych osób we współczesnym przemyśle rozrywkowym. Najdłużej współpracował z grupami The Revolution oraz The New Power Generation (występującą także pod nazwą NPG Orchestra), ale także z solowymi artystami. Niektórzy z nich to Stevie Nicks, Madonna, Alicia Keys, Erykah Badu, Nikka Costa, George Clinton, Chaka Khan, Candy Dulfer czy Stevie Wonder.

Na początku lat 90. konflikt z wytwórnią Warner Bros. (z którą wiązał Prince'a wieloletni, niekorzystny finansowo dla artysty kontrakt) spowodował zmianę artystycznego pseudonimu na The Artist Formerly Known as Prince – „TAFKAP” lub po prostu „The Artist”. Ten z czasem został zastąpiony przez specjalny znak graficzny, tzw. love symbol.

Wyrazem protestu Prince'a wobec polityki wyzysku prowadzonej przez wielkie wytwórnie płytowe były także okładki jego płyt, na których fotografował się w łańcuchach lub z napisem „slave” na policzku. Artysta ponownie nagrywał jako Prince od 2001 roku, po wywiązaniu się ze zobowiązań wobec Warner Bros..

Zmarł roku 2016, jednym z najczarniejszych dla historii muzyki, bo pożegnaliśmy też Davida Bowie i Lemmy'ego Kilmistera. Ciało Prince'a znaleziono dokładnie 21 kwietnia w jego domowym studio. Początkowo podawano informację, że przyczyną śmierci były powikłania po chorobie górnych dróg oddechowych. Z czasem jednak zaczęło się pojawiać coraz więcej wiadomości, że poza infekcją duży wpływ miały narkotyki.

Jako artysta zdobył Oscara (za muzykę do filmu "Purple Rain"), 7 nagród Grammy i sprzedał ponad 100 milionów kopii płyt.