Andrzej Piaseczny
Andrzej Piaseczny
Andrzej Piaseczny
Andrzej Piaseczny
Andrzej Piaseczny
Utwór ukazuje stan zakochania jako przekształcenie całej osobowości — moment, w którym dotychczasowa wersja siebie przestaje mieć znaczenie. Dotyk ukochanej osoby staje się impulsem zmieniającym rytm życia, przyspiesza puls i porządkuje chaos wewnętrzny. Miłość tutaj nie jest tylko emocją — to nowy program, nowy algorytm działania, który przejmuje kontrolę nad myślami i ciałem, prowadząc ku czemuś większemu niż dotychczasowa samotność.
Podmiot porównuje siebie do satelity krążącego bez celu, dopóki jedna para oczu nie nadaje mu kierunku. To miłość staje się źródłem nawigacji — pozwala odnaleźć drogę tam, gdzie wcześniej było jedynie błądzenie. Każdy kolejny dotyk, każde słowo ukochanej osoby nadaje życiu sens i usuwa to, co było „przedtem”. W tej metaforze miłość leczy, przywraca cel i sprawia, że człowiek przestaje dryfować po orbicie życia — wreszcie znajduje miejsce, do którego chce wracać.