Ten utwór to szczera, pół-autobiograficzna spowiedź artysty, który balansuje między marzeniami o sukcesie a rzeczywistością życia ulicznego. Narrator mówi o ucieczce od problemów poprzez używki, o zniechęceniu wobec systemu („Pôle Emploi ? Pas assez d’place pour tous ces CV”) i o ciągłym pragnieniu pieniędzy i uznania. Refren „Demain j’arrête” powtarzany jak mantra staje się symbolem wewnętrznego konfliktu — obietnicy, której sam sobie nie dotrzymuje, bo choć deklaruje chęć zmiany, wciąż wraca do tych samych nawyków, środowiska i pragnień.
Druga i trzecia zwrotka pogłębiają to napięcie: artysta pokazuje ambicję i bunt wobec przeciętności, jednocześnie przyznając, że jego życie to mieszanka pasji, gniewu i autodestrukcji. Wersy pełne są ironii, goryczy i autentyzmu — z jednej strony to hymn o dążeniu do „oseille” (pieniędzy), z drugiej – refleksja nad uzależnieniem od stylu życia, którego obiecuje sobie porzucić „jutro”. Całość to surowy portret młodego pokolenia, które próbuje przetrwać w świecie bez perspektyw, trzymając się jedynego, co zna — muzyki, ulicy i dymu unoszącego się nad niedokończonymi snami.
