Ten tekst to braggowy hymn młodych ulicznych graczy, którzy podkreślają swoją niezależność, styl i status finansowy w kontrze do tych, którzy tylko udają życie na poziomie. Raperzy (courtcentrvl i Benja) kreują się na gości, którzy nie potrzebują nikogo – nawet kobiety – bo mają swoje marki, pieniądze i ekipę. Symboliczne odniesienia do ubrań (North Face, Tommy Hilfiger, Polo), kart płatniczych i papierowych pieniędzy służą pokazaniu pozycji społecznej: ja mam, ty tylko udajesz, że masz. Nawet gdy rozlewa się Fanta, to tylko na "dwudziestkach" – czyli banknotach. Ich styl życia jest zawieszony jak szkolne zawieszenie – buntowniczy, nieregularny, ale konsekwentny.
W refrenie i drugiej zwrotce pojawia się więcej gniewu i sarkazmu: "chce pieniędzy? – niech poprosi mamę", "nie chcę damy, chcę diablicę w łóżku". To estetyka uliczna, surowa i bezpośrednia, gdzie raper nie nosi butów z Zary, bo to nie jego liga. Na końcu słyszymy, że jest "kierowcą rajdowym", bo porusza się „oklejony markami” – metafora luksusu, tempa życia i pełnej kontroli. Ten tekst to latynoski flex, wyrażony z humorem, pazurem i celową pogardą wobec tych, którzy nie nadążają za ich tempem.
