Tekst to surowa, prowokacyjna krytyka współczesnego społeczeństwa i sceny muzycznej — autor jest oburzony fałszem, komercją i hipokryzją. W pierwszej części pojawiają się obrazy indoktrynacji młodzieży przez „wack MCs”, spektakularnych akcji wizerunkowych i płytkich gestów dobroczynności; narrator mierzy się z tym cynizmem gniewem, używając szokujących metafor przemocy, by uwydatnić swoje odrzucenie tych praktyk. Motyw „papierów jako losów”, wykorzystywania dzieci do wzruszeń i kolaboracji z celebrytami pokazuje, że to, co miało być autentyczne, stało się zabawką marketingu.
Drugi akapit skupia się na radykalnym odrzuceniu konsumpcyjnego społeczeństwa — wezwania do bojkotu przemysłowej produkcji żywności, obrzydzenie wobec „hodowli” ludzi dla rozrywki, oraz zapowiedź ataku na fałszywą scenę jako ekstremalna metafora rozliczenia. Całość jest prowokacją: tekst korzysta z mocnych, szokujących obrazów (terror, bomby, wyrzucanie ciał) jako środków retorycznych, by zmusić słuchacza do refleksji nad etyką, manipulacją i autentycznością w kulturze masowej.
