Ten tekst to brutalnie szczera opowieść młodego gościa, który czuje, że życie wciągnęło go w monotonię, pośpiech i pustkę, a jednocześnie ma w sobie ogromną potrzebę wybicia się, zostawienia po sobie śladu i udowodnienia czegoś światu. Mówi o zmęczeniu, o braku snu, o poczuciu, że czas goni go szybciej niż kiedyś, że wspomnienia są gorzkie, a codzienność dławi. Rap jest dla niego wentylem, czymś, co pozwala mu oddychać, mieć kontrolę, znaleźć sens. W tle przewija się konflikt – z jednej strony chce spokoju, swojego tempa, a z drugiej musi działać, bo inaczej przepadnie jak każdy, kto utknął w szarym mieście. Chce czegoś wolniej, głębiej, prawdziwiej, ale rzeczywistość go ciśnie.
Druga warstwa to historia wzrostu i rozczarowania. Mówi o ludziach, których zna na pamięć, o fałszywych relacjach, o dziewczynie, która niby kocha, ale „zapomniała dodać, że jest jedno ale”. W tym świecie nic nie jest czyste, nic nie jest łatwe. Jest szczerość, która boli bardziej niż kłamstwo. Są marzenia o sławie, o zarabianiu dolarów, o czymś większym niż to, co mają teraz. Jednocześnie jest świadomość, że są jeszcze mali – młodzi, głodni, nieukształtowani – ale mają wielkie plany, które są jedynym, co naprawdę mają. To manifest pokolenia, które próbuje wyrwać się z szarej codzienności i znaleźć miejsce, gdzie ich życie coś znaczy.
