Autumn!
Autumn!
Autumn!
Ten utwór to szczere spojrzenie na skomplikowaną relację po rozstaniu, w której wciąż istnieje przyciąganie i emocjonalne powiązania. Narrator dowiaduje się, że jego była partnerka ma nowego chłopaka, którego postrzega jako gorszego od siebie — zarówno pod względem charakteru, jak i pozycji. Zaznacza, że mimo prób zastąpienia go, „nie ma nic lepszego” niż to, co mieli razem. Wspomina wspólne chwile, intymność i poczucie, że byli ze sobą na dobrej drodze, a rozstanie było błędem. Jednak równocześnie podkreśla, że nie można wrócić tylko dlatego, że „wszystko jest wybaczone”.
W drugiej części tekstu pojawia się napięcie między nostalgią a gniewem. Z jednej strony bohater przyznaje, że nadal tęskni i szuka fragmentów byłej w innych kobietach, z drugiej — czuje ból przez oskarżenia i próby rozpoczęcia nowego związku przez nią. Padają też gorzkie stwierdzenia o zdradzie, bólu i niemożności cofnięcia czasu. Całość jest emocjonalnym zapisem huśtawki uczuć: tęsknoty, zazdrości, zranionej dumy i wciąż żywego przywiązania, które mimo upływu czasu nie pozwala całkowicie zamknąć tego rozdziału.