W utworze „Płynne szczęście” Daria Zawiałow porusza temat ulotnej miłości i niewierności w związku. Na własnej skórze doświadcza fałszu i obłudy ze strony ukochanego, który nieustannie obdarowuje ją cudownymi wieściami ze świata blichtru.
Artystka ma świadomość swojej uległości wobec niego, jednak tym razem decyduje się pozostać wierną swoim przekonaniom i posłuchać rozumu. „Nie kocham Cię/ Już chyba tak/ Choć pięknyś jest/ Jak tamten kwiat”.
Ukochany podkreśla wyjątkowość swojej ukochanej, starając się obiecać jej wszystko co tylko zechce. Daria jest już odporna na jego urok osobisty. Nie zamierza słuchać czułych słówek, które do niczego nie prowadzą.
Ma oczy szeroko otwarte i nie zamierza na ślepo wierzyć w to, co oferuje jej ukochany. Zagłusza głos serca, aby wytrwać w swoich postanowieniach. Nie zamierza ukrywać swojego gniew i rozczarowania postawą ukochanego. „Nawijasz wzrokiem cuda na kije/ Chciałabym móc rozpływać się/ W swojej ślepocie, uciszyć głośny gniew, głośny gniew”.
