Ten utwór to szczere, introspektywne wyznanie artysty, który zmaga się z pustką, samotnością i presją życia w świecie pełnym iluzji. W pierwszej zwrotce narrator przyznaje, że ma dość udawania i życia w pozorach („I'm sick and tired of fronting”), że gubi sens wśród chaosu relacji i powierzchownych doświadczeń. Czuje się odłączony od duchowości i samego siebie, jakby Bóg go porzucił, choć jednocześnie wie, że to nieprawda („But that’s not true, I’m so blessed”). To wewnętrzne rozdarcie między świadomością własnej wartości a utratą kierunku staje się osią całej kompozycji.
W kolejnych zwrotkach artysta odsłania sprzeczności swojego życia – sukces materialny i sławę zestawia z duchowym wypaleniem („I get more money then I blow it like it doesn't matter”). Opisuje świat, w którym łatwo się zgubić w powierzchowności, a trudno pozostać sobą. Mimo brutalności rzeczywistości i poczucia bezsensu, w refrenie pojawia się nuta determinacji – nawet jeśli „to zły czas”, będzie trwał „aż do śmierci”, walcząc o swoje miejsce na szczycie. Całość to manifest człowieka rozdartego między ambicją a autentycznością, między potrzebą znaczenia a zmęczeniem światem, który nie daje wytchnienia.
