Ten tekst skupia się na pewności siebie, sukcesie i konsekwencji w dążeniu do celu — mimo hejtu, ocen i przeszkód. Artyści opowiadają o swojej drodze z dołu na szczyt: od biedy i braku perspektyw, do życia pełnego pieniędzy, prestiżu i uznania. Podkreślają, że wszystko, co mają, osiągnęli ciężką pracą i determinacją, a teraz ci, którzy kiedyś w nich wątpili, czują zazdrość i wyglądają „głupio”, widząc ich sukces. To opowieść o tym, że nikt za nich niczego nie zrobi — rozwój i praca nad sobą są kluczowe.
Drugi aspekt tekstu to manifest stylu życia rapera: pieniądze, status, sława, klubowe życie, kobiety i markowe rzeczy. Padają mocne wersy o niezależności, dominacji w branży i tym, że nikt ich nie zatrzyma — „kurtyna się nie zamyka, dopóki nie śpią w Birkinie”. Jest tu nuta arogancji i konfrontacji z hejterami, ale przede wszystkim to hymn sukcesu: jeśli ludzie się śmieją, pozwól im — i tak w końcu będą patrzeć z dołu na twoje zwycięstwo.
