W jednym z wywiadów Henson mówił o piosence jako historii relacji między muzykiem, a jego słuchaczami. Tak więc odbiorcami tekstu są po prostu fani muzyka. Chce przekazać im wiadomość, że to na nich spoczywa odpowiedzialność za jego dalszą drogę muzyczną, za jego twórczość. Prosi o choć najmniejszy wyraz sympatii, o to, by go nie zapominać. To właśnie bycie zapomnianym jest jego największym strachem, lękiem, który okala całą jego życiową drogę jako artysty. Jednocześnie daje znać swoim fanom, że wciąż nie jest gotowy na przejście na muzyczną emeryturę - mogą oczekiwać, że wciąż będzie tworzyć.
W tekście utworu mówi do nas, swoich słuchaczy, że jesteśmy światłem, które uświadamia mu, że żyje. To dla nas robi muzykę, to naszego zainteresowania pragnie. W zamian za swoją twórczość oczekuje od nas akceptacji i tego, byśmy uświadomili mu, że jest dobry taki, jaki jest, że nie musi się zmieniać.
Cały utwór przesiąknięty jest strachem twórcy - Henson boi się, że nie jest wystarczająco zdolny, dobry, utalentowany. Nieustannie wyrzuca sobie, że to, co robi, nie jest wartościowe. Lęka się zapomnienia i odrzucenia swojej twórczości.
