Ten tekst to brutalnie szczera, surowa i pełna sprzeczności spowiedź sukcesu na granicy upadku. Kostek kreśli portret artysty, który zdobył „jackpota” – sławę, pieniądze, rozpoznawalność – ale równocześnie czuje się wypalony, niezrozumiany i osaczony. Każda linijka pulsuje napięciem między pychą a żalem, luzem a wewnętrznym syfem, między dumą z osiągnięć a świadomością ich ceny.
W utworze pojawiają się wątki depresji, używek, fałszywej branży muzycznej, rozczarowania światem social mediów, niezrozumienia przez starych znajomych i młodych fanów. Kostek nie boi się pokazać swojej nieidealności – mówi o błędach, hejcie, terapii, nienawiści i presji, która niszczy od środka. To anty-gloryfikacja sukcesu i jednocześnie komentarz do realiów współczesnej sceny: influencerów, Tiktoka, szybkiej kariery i emocjonalnych zgliszczy, które zostają, gdy opadnie kurz.
