Utwór miłosny, w którym Lanberry zwraca się do swojego kochanka czy partnera. Mówi o tym, jak pragnie jego bliskości. Wie jednak, że nie pozostało im wiele wspólnego czasu, coś mówi jej, że dobiega on końca. Dlatego tym bardziej czuje swojego ukochanego pod skórą, tym silniej chce go dotknąć. Jednak gdy ten rano się obudzi - jej już nie będzie przy jego boku.
Coś nie pozwala tej dwójce być razem naprawdę, rzeczywiście. Mają tylko krótkie, urywane wspólne chwile, które Lanberry każe palić, wymazywać. Nie daje sobie przyzwolenia na wspólne życie z mężczyzną, do którego się zwraca. I jest świadoma faktu, że nie pozostanie im nic poza tym jednym tygodniem.
Nie jest jasne dlaczego para nie może związać się ze sobą na stałe. Być może to ów partner Lanberry jest kimś, kto nie potrafi czy nie chce tworzyć stałej relacji. Ona najwyraźniej jest nim zafascynowana, pragnie go i pożąda. Coś jednak sprawia, że po każdym spotkaniu znów się rozstają. Zostają im tylko noce - noce, które pozostaną na zawsze w ich myślach.
