Ten krótki, introspektywny monolog Lil Wayne’a to luźna refleksja na temat sławy, autentyczności i tożsamości. Zaczyna od pozdrowienia – w typowym dla siebie stylu – ale szybko przechodzi do bardziej osobistego tonu. Mówi, że jego problem polega na tym, że „wierzy w ludzi za bardzo” – co może sugerować rozczarowanie lub lojalność, która nie zawsze działa na jego korzyść.
Dalej odnosi się do określenia "żywa legenda", mówiąc z pokorą (lub sceptycyzmem), że nie uważa się za nią, bo „czasem legendy nie są prawdziwe”, a on sam nie zawsze czuje się „żywy”. To metafora emocjonalnego odrętwienia lub zmęczenia, które często towarzyszy ludziom żyjącym długo pod presją sukcesu i sławy.
Jednak kończy optymistycznie i z dumą: „być Lil Wayne’em – to niesamowite, to coś wspaniałego, nie oddałbym tego za nic na świecie”. Mimo ciemniejszych myśli, w jego słowach pobrzmiewa wdzięczność za to, kim jest i co osiągnął – nawet jeśli droga do tego była bolesna. To autentyczny, surowy, ale bardzo ludzki moment w jego twórczości.
