Tekst ten jest agresywnym i bezkompromisowym manifestem, w którym artysta, Liquit Walker, stawia się w roli ostatniego, niezłomnego obrońcy prawdziwego niemieckiego rapu. Przedstawia obecną scenę muzyczną jako zdegenerowany „chlew”, pełen strachu, słabości i braku autentyczności. Z determinacją deklaruje, że pozostanie wierny swoim ideałom do samego końca, niczym kapitan tonący wraz ze swoim statkiem. W jego ocenie to, co jest obecnie popularne, nie ma już nic wspólnego z rapem, a jest jedynie ładnym opakowaniem dla bezwartościowej treści, co podsumowuje metaforą „pięknego papieru i brzydkich kwiatów”.
Jednocześnie, siła artysty i jego bezkompromisowa postawa wynikają z osobistych doświadczeń. Przyznaje on, że leżał „na dnie”, ale właśnie dlatego, że zdołał się podnieść, stał się najniebezpieczniejszy – teraz wie, jak przetrwać w tym wrogim środowisku. Jego gniew wynika z poczucia osamotnienia w walce o autentyczność oraz z oburzenia na fałsz, który dominuje na scenie. Utwór jest więc nie tylko krytyką, ale również osobistym świadectwem odporności i deklaracją powrotu na scenę z nową, zdobytą w walce siłą.
