Współczesny świat nie jednemu człowiekowi może wydawać się niesprawiedliwy i zepsuty. Aleksander w tym kawałku opowiada nam, jak bardzo przytłacza go czasem rzeczywistość, gdy wokół siebie widzi praktycznie tylko negatywność. Relacje międzyludzkie stają się coraz bardziej szczątkowe i zdegenerowane a trud codzienności niemożliwy do zniesienia, gdy tempo ludzkiego życia wyznacza się od wypłaty do wypłaty.
Osiągnąć coś w tych realiach to jak wygrać na loterii – większość ludzi nie ma nawet szansy marzyć, brutalnie wgniatani w ziemię przez ciężar zwyczajnego życia. Autor chciałby móc nie dostrzegać całego tego bagna i po prostu iść przed siebie, nie oglądając się na cierpienia innych. Jest jednak na to zbyt wrażliwy, wciąż łamiąc swoją głowę nad bezsensownością ludzkiej egzystencji. Dlatego właśnie nie jest w stanie kochać życia – nawet jeśli powodzi się mu, nigdy nie wie, czy gdzieś za zakrętem nie czeka na niego jakaś tragedia, przez którą znów znajdzie się na samym dnie, razem ze wszystkimi szarymi ludźmi, dla których porażki są zwykłą codziennością.
Mimo tego, że ma tylko dwadzieścia parę lat, Aleksander zdążył już się napatrzeć na to, jak bezwzględne potrafią być realia, w jakich żyjemy. Dalej stara się jednak podążać za swoimi celami, mimo że jest boleśnie świadom tego, jak kruche są jego nadzieje.
