Ten utwór to melancholijne pożegnanie z dawną miłością — nie tą, która odeszła fizycznie, ale tą, która zmieniła się nie do poznania. Autor wraca myślami do czasu, kiedy wszystko wydawało się wieczne: uczucie, wspólne plany, to „my”, które miało przetrwać każdą burzę. Każde wypowiedzenie imienia brzmiało jak obietnica. Tamto uczucie było młodzieńczo czyste, pełne wiary, że życie dopiero się zaczyna i nic nie może tego zniszczyć. Ale czas zrobił swoje — kolory wyblakły, spontaniczne emocje już nie wracają, a wspomnienia stają się coraz bardziej odległe, jak zdjęcia, na których ludzie są ci sami, ale jednak całkiem inni.
Piosenka mówi o akceptacji tego, że ludzie zmieniają się w sposób, który nie pozwala już odnaleźć tej dawnej bliskości. Ona poszła dalej, ma inne życie, inne serce, inne marzenia. On wie, że nawet jeśli chciałby ją odzyskać, to pragnąłby już kogoś, kto nie istnieje. Zostaje wdzięczność za to, co kiedyś było, i bolesna świadomość, że nie da się wrócić do przeszłości. To dojrzałe pogodzenie się z faktem, że pewne miłości są piękne tylko wtedy, gdy zostają wspomnieniem.
