Ten utwór porusza temat nierówności w świecie i braku faktycznych równych szans. Rayden podkreśla, że choć ludzie mogą wydawać się stworzonymi „na obraz i podobieństwo Boga” i teoretycznie mają równe szanse, w praktyce życie okazuje się brutalnie nierówne. W pierwszym wersecie zestawia łatwość zdobywania uznania w różnych sferach – np. relacjach z kobietami czy w świecie sukcesu – z tym, że nie każdy dysponuje tymi samymi możliwościami, talentami czy zasobami. Darwinowska lekcja, że przetrwa „nie najsilniejszy, a najlepiej przystosowany”, podkreśla surową logikę życia.
W drugim wersecie Rayden opisuje swoją codzienność i pasję do rapu, w której nie liczy się bogactwo czy ogromne wsparcie z zewnątrz, lecz emocje, jakie muzyka przynosi jemu i jego fanom. Tekst podkreśla kontrast między „self-made” twórcami a tymi, którzy korzystają z uprzywilejowanej pozycji lub znajomości. Refren i bridge powtarzają kluczową myśl: nie ma prawdziwych równych szans, nie wszyscy rodzimy się równi, a w tym świecie ma rację tylko ten, kto potrafi sobie poradzić. To mocny komentarz o nierównościach, własnej drodze i sile przystosowania w realnym świecie.
