[Zwrotka 1]
Nie ma miast, nie ma mew, nie ma las szumu drzew
Nie ma kast, nie ma nas, nie ma szans topnieć śnieg
Nie ma krat, nie ma plew, nie ma jak krążyć krew
Nie ma czas, ani głaz wokół traw swoich miejsc
Nie ma nic, nawet niej, ani lic, a więc piej
Nie ma kły, chociaż zły, jak wbić ranny lew
Nie ma pchły, nie ma ech, nie ma płyn swoich cech
Nie ma pstry kolor dni, które poszły hen
Nie ma nóg, nie ma ferm, nie ma klucz wejść do serc
Nie ma luk pośród mów mądrych głów, więc polej
Nie ma wrót, nie ma lek jak pomóc na tężec
Nie ma mód, ani cnót posród sług królowej
Nie ma kart, nie ma stres ani wiatr co przynieść
Nie ma mantr, nie ma klas, nie ma wart przy grobie
Nie ma wiar, a więc treść życia tras miło mknie
Nie ma kraść komu kas, ani fraz na wiersze
Nie ma ksiąg, nie ma łez, nie ma prąd dokąd biec
Nie ma stron, żadna dłoń, a w niej drąg nie powie
Nie ma złość niczym deszcz jak na ląd lunąć też
Nie ma nosz, gdy kogoś wielkie coś pogryzie
[Zwrotka 2]
Nie ma kiść winnych gron, bo na liść pada szron
Nie ma mit po co żyć,skoro świt zabił mrok
Nie ma lis zjadać co, kiedy mysz łapie szpon
Nie glin dla naczyń, a więc gin za błoto
Nie ma gór, nie ma głos duży chór jak wchłonąć
Nie ma mur w sobie dziur, nie ma piór ptak dodo
Nie ma już nigdy chłost, ani kuz blisko ląk
Nie ma krów, świeci nów, znowu zdrów niczym kot
Nie ma gwiazd, nie ma tundr, tylko plac pełen głów
Nie ma chwat swoich szat, w których tak wiele mógł
Nie ma tratw, nie ma mórz, nie ma szlak swoich dróg
Nie ma miar, ducha hart poszedł spać posród kur
Nie ma czar mocy już, nie ma warstw ziemi gruz
Nie flar, ani mar posród ścian grobowców
Nie ma kin, żaden nóż gardła świń - ani rusz
Nie ma szyj, chociaż stryj miewa sny o boczku
Nie ma dni, nie ma skór, nie ma łzy, tylko sznur
Nie ma mdły zapach sił, by powstrzymać ból
Nie ma piw zwykły gbur, i nie dziw, że ten knur
Nie ma czym myśleć w przód, skoro zjadł rozum
