Ten utwór to bezpośrednia i gniewna odpowiedź Tech N9ne’a na oskarżenia o „diabelstwo”, satanizm i demoralizację, które często padały pod jego adresem z ust środowisk konserwatywnych i religijnych. Artysta od samego początku konfrontuje się z tym zarzutem, kwestionując powierzchowne oceny i pokazując, że to, co inni postrzegają jako mroczne czy złe, jest w rzeczywistości jego autentyczną ekspresją. Nie czci diabła, nie szerzy zła – opowiada tylko o własnym bólu, doświadczeniu, depresji i rzeczywistości, która dla wielu jest zbyt niewygodna, by ją przyjąć bez lęku. Styl, tematyka i estetyka Tech N9ne’a mogą być niepokojące – ale nie są złe.
Każda zwrotka jest atakiem na hipokryzję: religijnych grup, które nie słuchają, tylko oceniają; fanów, którzy zbyt dosłownie interpretują metafory; ludzi, którzy boją się tego, co inne. Tech wyjaśnia, że jego teksty są złożone – potrafi mówić o bólu i o zabawie, o ciemności i świetle, a jego przekaz to bardziej katharsis niż prowokacja. Przywołuje słowo „Anghellic” jako symbol dualizmu – „ang” znaczy dobro, „hellic” zło – to balans, nie herezja. Refren „They call me devil boy” to ironiczne podsumowanie etykiety, której nigdy nie chciał, ale którą ludzie chętnie mu przypięli. Utwór to rapowy manifest tożsamości artysty wyklętego, który mówi: oceniasz mnie jako diabła, bo boisz się zobaczyć prawdę, którą noszę na wierzchu – twoją własną ciemność.
