W tym utworze Sameer dzieli się z nami swoimi przemyśleniami na temat natury ludzkiego życia. „Anagram” to utwór o przeznaczeniu i ślepym losie, dwóch przeciwstawnych ideach, poprzez które patrzymy na świat. Dla jednych egzystencja jest „rzutem kością”, czymś niemożliwym do przewidzenia i opanowania, podczas gdy inni widzą w niej „zagadkę”, którą jesteśmy w stanie rozwiązać, zrozumieć.
Autor zastanawia się nad tym, która z tych ścieżek jest tą właściwą, skoro obie wydają się jednocześnie sensowne, jak też i niedoskonałe, „sztuczne”. Nie chce podjąć niewłaściwej decyzji, pragnie poznać prawdę, czując że otaczają go „oszuści”, ludzie przekonani o swojej racji, którzy jednak nie wiedzą wiele więcej od samego wokalisty.
W końcu Gadhia dochodzi jednak do rozwiązania, jakie uważa za słuszne. Uświadamia sobie, że te dwie wspomniane wcześniej ścieżki są tak samo prawdziwe, stanowią dwie strony jednej monety. Stanowią swoje „anagramy”, składają się z tych samych elementów, są po prostu inaczej poukładane, przez co mogą wydawać się osobne.
Pokładanie swojego zaufania w ślepej wierze, lub liczenie na szczęście nigdy nie zapewnią nam widoku na całość. Tylko znajdując balans między tymi dwoma aspektami ludzkiego życia przybliżymy się do prawdy. Według wokalisty może i wszystkiego nie jesteśmy w stanie przewidzieć i los czasem ma swoje do powiedzenia, ale i przeznaczenie, coś więcej niż tylko przypadki kieruje naszym światem.
