Ten utwór to klasyczna opowieść z Bay Area – twarda, bezkompromisowa i całkowicie oddana jednej sprawie: zdobywaniu „chipsów”, czyli hajsu. W pierwszej zwrotce Keak Da Sneak nawija z charakterystycznym flow, pewnością siebie i miejskim żargonem, który aż kipi autentycznością. Od czasów szkolnych miał jeden cel – „skrilla” – i dziś, choć nie brakuje zazdrośników, jedzie jak czołg przez konkurencję. Mówi wprost: nie ma czasu na kłamliwe kobiety, gierki ani konwenanse – jego czas to pieniądz, a styl życia to nie zabawa.
B.A. w drugiej zwrotce dorzuca jeszcze więcej energii i braggadocio – od Vegas, przez Kalifornię, po świat biznesowych spotkań i ulicznych układów. To świat, w którym nie ma miejsca na słabość – każdy musi wiedzieć, kiedy mówić, a kiedy działać. W trzeciej zwrotce Agerman eksploduje agresją i opowieściami o bezwzględnych działaniach – nie ma miejsca na wątpliwości. Morderczy flow, wojenny slang, gnaty, skrytki, trup w bagażniku – wszystko to owinięte wokół jednego celu: „dead presidents”, czyli dolców. Każdy wers pokazuje, że tu nie chodzi o rap – to walka o dominację.
