Ten utwór to manifest surowej energii Zachodniego Wybrzeża – agresywny, twardy, bezkompromisowy. Agerman w pierwszej zwrotce nie owija w bawełnę – od razu stawia sprawę jasno: albo oddajesz kasę, albo lądujesz w trupiarni. Styl jest brutalny, flow gęsty i pełen przemocy ulicznej – wszystko podbite energią nielegalnego życia i undergroundowego buntu. West Coast to nie tylko dźwięk – to styl bycia, walka o przetrwanie, o respekt. Refren stawia kropkę nad "i" – ten klimat ma dudnić w bagażniku, ten funk to krzyk dzielnicy.
W drugiej i trzeciej zwrotce B.A. i Keak Da Sneak dorzucają do ognia – z jednej strony melanż, jointy i laski, z drugiej wściekły, niszczący wersem atak. Keak nawija z charakterystycznym kalifornijskim pazurem – śladem 3X Krazy, surowo, rytmicznie, z intensywnym, niepodrabialnym głosem. Każde słowo bije jak pistolet – jego „Flowamatic” to broń, której nie chcesz spotkać. Całość to hymn Oaklandu – dzikiego, bezwzględnego, ale prawdziwego do bólu.
