Giannis Lazaris - 11. οβάλ [tekst, tłumaczenie i interpretacja piosenki]

Όλοι ειδήμονες όλοι, όλοι τα ξέρουνε όλα
Όλοι για σένα καριόλα, μου λεν ξεκόλλα
Ξέρεις τώρα, όλοι έχουν άποψη
Σου λεν τι θα ‘καναν αν ήταν εσύ
Έχω βρεθεί σ’ ένα νησί ολομόναχος
Ο σφυγμός μου μηδέν νεκροζώντανος
Έχω δει τη γη ν’ ανοίγει να με καταπιεί
Έχω χαθεί και σε αδιέξοδο οδηγεί ο μονόδρομος
Πρέπει ν’ αρχίσω, να αγαπηθώ πριν γαμηθώ και ν’ αγαπήσω
Να θυμηθώ. Τα λόγια δεν γυρίζουν πίσω
Να λυπηθώ για όσα δεν πρόλαβα να πω
Και για όσα ξέχασα να ζήσω
Nα ερωτευτώ με το τώρα, να το ακουμπήσω (x3)
Μα είναι η φάση ένα μπροστά και δυό βήματα πίσω
Αυτό μας κάνει παρελθόν, ο νοων νοήτο
Φωτια μου δίνει ενα σπιρτο
Τραβαω μια τζουρα κι βηχω
Ξεκινω να κυλώ όταν θα νιώσω αυτον ήχο
Στίχο με το κιλό, «με βρισκουν ειρωνικο
Εγω τους λεω γραφω κοινωνικο μα το θεο»
Θέλω να ακουστώ μα αυτά που γράφω δεν αλλάζω για κανένα σκοπό
Αυτά είμαι εγώ
Όσα στα χρόνια κουβαλώ, με το στυλό
Απ' όταν τον εαυτό μου μπορώ να θυμηθώ
Η μουσική είναι μουσική, το RAP εγώ
Άμα με ξέρεις, το ξέρεις, σοβαρά σου μιλώ

Μοιάζει μ΄ΟΒΑΛ
όλα τα μηδενικά σ’ ένα κοινό ρεσιτάλ
μια θέση ζητάν
Ψάχνουνε χώρο και χρόνο μα τρέχουν και δεν χωράν
Στη μέση εγώ κι όλοι γύρω να συζητάν
Αν είναι κύκλος ή ΟΒΑΛ

Hey, πως να τ’ αρχίσω?
Πρέπει να βρω ένα flow να συνεχίσω
Πρέπει να βγω και να ζήσω
Να ενώσω εικόνες και το παζλ να λύσω
Αυτό το πράμα με κρατάει πίσω
Με κυνηγάει παντού όταν τ' αφήσω
Όμως μου τρώει την ζωή αν κάνω λάθος και τ' αγγίξω
Είναι αρρώστια που σκάει απ' τα εντόσθια
και δεν μπορώ να πολεμήσω
Είμαι αδύναμος, ένας άνθρωπος μικρός
Έχω ζήσει τόσα λίγα κι έχω χάσει το φως και την ελπίζα
Η εξαθλίωση στην πόρτα μου, έξω στην καταιγίδα
Και περπατώ σε δρόμο σκοτεινό
Βουτιά στο κένο
Μα ζω και γράφω και γράφω αυτά που ζω
Και ζω τα πάντα γιατί ζω στην ελλάδα και το μισώ
όμως δεν έχω τ’ αρχίδια να κουνηθώ
Κι απ’ την καρέκλα μου σου γράφω και σε βρίσκω να το ακούς καθιστός
Ή με πετάς σ’ ένα κάδο ή με πετάς στην καρδιά σου κρυφό
Εραστή για τ’ αυτιά σου μοναδικό
Χρείαζομαι κάτι απ’ τα παλιά
Κατεβάζω μια γουλιά κι ανοίγω δειλά
Ένα απ’ τα πρώτα μου τετράδια...
Οι άνθρωποι είναι σαν πουλιά φέυγουν από κοντά σου
Γελάν σαν διάολοι όταν μιλάς με την καρδιά σου
Μιλάν σαν άγγελοι όταν τους δίνεις τα φιλιά σου
Μέχρι να βρείτε ένα κοινό θέλουν να μείνουν μακριά σου
Ψάχνεις να βάλεις σε σειρά τη σειρά σου
Πρέπει ν’ αρχίσεις να κοιτάς τη δουλειά σου
Έχεις το όνειρο και τ’ όνειρα σου
Μια καρδιά μοναχά για την δικιά σου κομμένη καρδιά
Δυο καρδιές, ενωμένες γροθιές από παλιά
Σημάδια αφήνουν τα φιλιά πολλά
Έχω κάνει τόσα λάθη, έχω κρατήσει τόσα μυστικά
Έχω μετρήσει τις λέξεις μου, μ’ αρέσει να μην λέω πολλά
Έχω μετρήσει και τις λέξεις μου να ‘ναι μέσα στον χρόνο
Να groovάρουν καλά, να δίνω πόνο, σαν αλήτης να χώνω
Γιατί αυτό ξέρω να κάνω μόνο
Να χώνω ρίμες και beats να τελειώνω
Να χώνω ρίμες πορωμένος και να σε πορώνω
Ό,τι αγάπησα τότε, τώρα πληγώνω
Τα ‘χω σκατώσει μ΄όλο τον κόσμο
Έχω νιώσει την πτώση, έχω φωνάξει για βοήθεια
Αλλά ποιος ξέρει τι ζω για να με σώσει;
Ποιός δεν φοβάται να δώσει τα πάντα;
Ποιός αφήνει το εγώ του στη μπάντα
Ποιός θα σου πεί ό,τιδηποτε σκεφτεί ρε μαλάκα;
Οι άνθρωποι είναι ψεύτες, το ψέμα υπήρχε πάντα
Κι εγω υπάρχω τόσο λίγο
Και πριν προλάβω να δράσω θα φύγω
Και πριν προλάβω να γράψω το σβήνω
Και πρίν προλάβω να τ’ αρχίσω τ’ αφήνω
Δεν θέλω κάτι να γίνω, για πάντα παιδί να μείνω θέλω
Τ’ όνειρο μου ειν’ εφιάλτης υποφέρω
Τι να κάνω δεν ξέρω, τα έχω κάνει μπουρδέλο
Τι έχω κάνει και τι στο διαόλο να κάνω θέλω

Μοιάζει μ΄ΟΒΑΛ
όλα τα μηδενικά σ’ ένα κοινό ρεσιτάλ
μια θέση ζητάν
Ψάχνουνε χώρο και χρόνο μα τρέχουν και δεν χωράν
Στη μέση εγώ κι όλοι γύρω να συζητάν
Αν είναι κύκλος ή ΟΒΑΛ