W jednym z wywiadów Anderson przyznał, że "Locomotive Breath" opowiada o problemie nieustającej ekspansji naszego gatunku. Porównuje tutaj cywilizację do pędzącego pociągu, którego nie da się zatrzymać. Prędzej czy później ulegnie on jakiejś katastrofie, przynosząc swoim pasażerom zagładę. Według Iana to sam Bóg, którego symbolizuje tutaj Charlie jest przyczyną tego, na jakiej drodze się znajdujemy. To on "ukradł hamulce", wprawił maszynerię w ruch po czym uniemożliwił jej możliwość zwolnienia. Dlatego też ludzkość rozwija się coraz szybciej i szybciej, niebezpiecznie zbliżając się do przeludnienia naszej planety.
Niektórzy z nas zdają sobie sprawę z zagrożenia, dlatego też "wyskakują z pociągu", woląc odejść z tego świata niż uczestniczyć w jego powolnym umieraniu. Inni oddają się dekadencji i odrzucają moralność, wiedząc że i tak prędzej czy później będą martwi. Wizja przedstawiona przez autora jest niepokojąco bliska prawdy, pomimo tego jak przygnębiająco może to wyglądać. Jest nas na Ziemi coraz więcej i rozprzestrzeniamy się w piorunującym tempie. Prędzej czy później zabraknie dla nas miejsca, gdy zasiedlimy praktycznie całą dostępną nam przestrzeń.
Problemy, jakie przyjdą razem ze wzrostem populacji mogą okazać się niemożliwe do pokonania. W końcu może i my się mnożymy na potęgę, ale surowców robi się mniej i mniej. Dokąd nas to wszystko zaprowadzi, tego nie wiadomo. Jedno jest pewne – tej machiny nie da się już powstrzymać.
