Utwór ma koncept: K‑Rino „rozszczepia się” na dwóch raperów, rozmawiających i rywalizujących ze sobą alter ego. Prowadzą dialog/pojedynek na wersy, pytając słuchacza, którego „K‑Rino” woli, a przy tym bawią się ideą bycia duetem i jednością naraz. To autotematyczna zabawa formą – raperska demonstracja kunsztu, w której głos liryczny mnoży swoje tożsamości, by podkręcić napięcie i intensywność przekazu.
Stylistycznie to kaskada hipertechnicznych, fantastycznonaukowych metafor i braggi: od odwrócenia biegunów Ziemi, zórz i czarnych dziur, przez geofizykę, chemię i „pamięć fotograficzną”, po manipulacje czasem (przewijanie życia od pogrzebu do łona) i superbohaterskie rekwizyty (tarcza Kapitana Ameryki). Narrator pruje przez kosmosy i epoki, deformuje przestrzeń, prędkości i logikę, by pokazać nieograniczoną wyobraźnię i przewagę liryczną. Finał puentuje całość żartobliwą zgodą: może lepiej jednak pozostać jednością niż dzielić wszechświat na pół.
