K‑Rino opowiada historię, która zaczyna się jak mroczny thriller: budzi się zamknięty w małym, ciemnym pomieszczeniu, nie pamięta kim jest, a obok niego leży inny mężczyzna w identycznej sytuacji. Oboje są przerażeni, próbują ustalić, gdzie trafili i jak uciec. Ich pamięć została wymazana, nie mają siły, a z zewnątrz słychać głosy ludzi, którzy mówią, że tylko jeden z nich może przeżyć. Zaczyna się desperacka walka o życie – początkowa współpraca zamienia się w brutalną konfrontację, bo strach i instynkt przetrwania doprowadzają drugiego mężczyznę do zdrady. W końcu K‑Rino zostaje ogłuszony, a jego towarzysz ucieka w kierunku otwieranego przejścia.
W drugiej części historia obraca się w szokującą metaforę – bohater budzi się przypięty do łóżka i odkrywa, że tamten mężczyzna… zmarł. Ale ich ciała są inne niż wcześniej, a głosy, które słyszał, należały do personelu medycznego i rodziny. Okazuje się, że całe „pomieszczenie” było tak naprawdę łonem matki, a on i jego towarzysz byli nienarodzonymi bliźniakami walczącymi o przeżycie podczas porodu. Jego brat nie przeżył, a ich dramatyczna walka była symboliczną wizją walki o narodziny. Ostatecznie K‑Rino zostaje jedynym, który przychodzi na świat — i z tej historii wyciąga lekcję o sile współpracy, kruchości życia i cienkiej granicy między instynktem a jednością.
