Julian w tym utworze zwraca uwagę na ludzką tendencję do nadmiernego zamartwiania się własnymi problemami. Spędzamy stanowczo zbyt wielką część naszego życia pławiąc się we własnym nieszczęściu, oczekując od świata rzeczy, których nie jesteśmy w stanie osiągnąć. Marzymy o idealnej rzeczywistości, w której wszystko będzie nam się udawało, każdy problem rozwiąże się w mgnieniu oka i to jeszcze najlepiej bez naszej ingerencji.
Oczywiście takie myślenie jest naiwne, co nie zmienia faktu że ulega mu naprawdę wielu z nas. Wokalista chce nam przemówić do rozsądku, przypominając że nic na świecie nie jest idealne. Nie ma czegoś takiego, jak jedyna słuszna droga, którą trzeba iść by odnaleźć szczęście. Wszyscy jesteśmy inni, mamy swoje marzenia, obawy, cele i wątpliwości. Możemy martwić się swoimi potknięciami, uważając się za bezwartościowych, ale przecież życie składa się właśnie z takich upadków, po których trzeba wstawać i iść dalej, nie zatrzymując się w miejscu.
Zamiast więc niepotrzebnie narzekać powinniśmy się skupić na tym, by dostrzegać pozytywy wokół nas. Wokalista rzecz jasna nie czuje się jakimś mędrcem, przyznaje bez ogródek że jest dokładnie taki sam jak każdy z nas. Nie chce się jednak niepotrzebnie nad sobą zamartwiać. Jest świadom tego, że mamy tylko jedno życie, jeden strzał i tylko od nas zależy czy spędzimy go na użalaniu się, czy weźmiemy sprawy we własne ręce i zaczniemy gonić za szczęściem.
