Tekst piosenki opowiada o trudnych doświadczeniach życiowych, bólu i emocjonalnym obciążeniu narratora. Jest to refleksyjna opowieść, która dotyka takich tematów jak trauma, strach, bezsilność oraz próba radzenia sobie z przeciwnościami losu. Narrator przeplata swoje osobiste przeżycia z uniwersalnym przekazem o wytrwałości i nadziei.
W pierwszej zwrotce narrator opisuje swoje bezsenne noce i walkę z niepokojem. Obrazy, takie jak „hastanenin önünde” (przed szpitalem), ukazują dramatyczne momenty, kiedy życie zmuszało go do konfrontacji z cierpieniem i stratą. Przywołuje sytuacje, w których znajdował się w szpitalu, doświadczając zarówno fizycznego, jak i emocjonalnego bólu. Podkreśla swoje zmęczenie światem i technologią („nienawidzę telefonu”), jednocześnie przyznając się do swojego trudnego charakteru.
Refren jest wezwaniem do wytrwałości. Narrator zachęca siebie (i słuchacza), aby „trwać” pomimo trudności, które są tylko częścią większej drogi. Wspomnienie „połówki butelki” z czasów młodości jest symbolicznym nawiązaniem do prostszych, ale również chaotycznych czasów, które ukształtowały jego charakter.