Ten utwór to swoiste intro i manifest 18 Karat, w którym raper jasno zaznacza, że nie uważa się za typowego artystę sceny, lecz za kogoś, kto żyje ulicą i przemawia wprost z perspektywy podziemia. Tekst jest pełen odniesień do przemocy, handlu narkotykami i życia na blokowisku, gdzie brutalna codzienność zostawia ślady na ludziach („Seelen vernarbt”). Pojawiają się obrazy porwań, strzelanin i ryzyka, które kontrastują z fasadą mainstreamowych raperów – 18 Karat stawia się jako pierwszy, którego naprawdę można spotkać „na ulicy” i który naprawdę waży towar na wadze.
Jednocześnie w kawałku silnie wybrzmiewa wątek bogactwa, sukcesu i nieustannego pościgu. Raper opisuje maskę ze złota, fioletowe banknoty i własne plantacje jako symbole statusu, ale podkreśla, że zdobywa je wyłącznie nielegalną drogą, odrzucając kontrakty i reguły branży. Album porównuje do narkotyku – mocnego, uzależniającego i niebezpiecznego – a każdy wers traktuje jak dowód autentyczności. To dwugłos: z jednej strony duma i triumf ulicy, z drugiej nieustanne zagrożenie i świadomość, że sukces okupiony jest krwią, lojalnością i strachem.
