Ten utwór ma zupełnie inny charakter niż większość kawałków 18 Karats – zamiast typowej dla niego brutalności i manifestu siły, jest to przestroga przed ulicznym życiem. W pierwszej zwrotce poznajemy historię Faruka, który – zafascynowany światem „Scarface’a” – wpadł w uzależnienie, zaczął handlować narkotykami i szybko wciągnęła go przestępcza rzeczywistość. Jego próba zrobienia kariery w mieście kończy się tragicznie – zostaje zastrzelony przed własnym domem, a matka opłakuje syna. Refren podkreśla morał: wybór pieniędzy i „nosa” (kokainy) to droga, na której towarzyszy człowiekowi tylko diabeł, a nie Bóg.
Druga zwrotka przedstawia historię Leyli – dziewczyny, która przez traumę i brak oparcia schodzi na drogę prostytucji, sięga po twarde narkotyki i w końcu zostaje nosicielką HIV. Trzecia część jest już osobistym wyznaniem rapera – mówi o własnych błędach, szybkim i pustym życiu pełnym kasy, respektu i władzy, ale pozbawionym stabilnych wartości. Zamiast gloryfikacji, daje słuchaczowi wyraźny wybór: ulica kusi pieniędzmi, lecz prowadzi do upadku, podczas gdy miłość rodziny i „prosta droga” daje szansę na prawdziwe życie. To moralitet ubrany w gangsterski storytelling.
