Anders śpiewa tu o braniu odpowiedzialności za własne czyny. "Rusted Nail" ma nam uzmysłowić, że obwinianie innych za swoje porażki jest tak naprawdę bezcelowe. To prawda, że czasami łatwiej jest przenieść winę na kogoś, zamiast samemu zmierzyć się z konsekwencjami swoich czynów, ale uciekanie od konsekwencji nigdy nie wychodzi człowiekowi na dobre. Co z tego, że znajdziemy sobie kozła ofiarnego i chwilowo zrzucimy z siebie brzemię naszych własnych złych decyzji? Prędzej, czy później rzeczywistość i tak nas dogoni.
Przyjdzie czas, gdy uświadomimy sobie własną naiwność, przecież nie damy rady wiecznie siebie okłamywać. Gdy ten moment nadejdzie, wszystkie nasze poprzednie niesprawiedliwe osądy uderzą w nas jednocześnie. Autor uważa, że nie warto kroczyć tą ścieżką. To dzięki świadomemu przyznaniu się do własnych błędów możemy wyciągnąć z nich nauczkę na przyszłość. Winiąc innych nigdy nie przyjmiemy za nie odpowiedzialności, sami więc nie będziemy mieć sobie nic do zarzucenia, oprócz poczucia, że przecież nie jesteśmy ze sobą całkiem szczerzy. Przecież to właśnie dzięki złym decyzjom uczymy się w toku naszego życia podejmować te dobre. Bez materiału do nauki szybko zagubimy się w rzeczywistości, w jakiej przyszło nam żyć. Nie możemy więc unikać konsekwencji naszych czynów.
