„Lights Out” pokazuje nam, że będąc wrzodem na czyimś tyłku można dojść do naprawdę ciekawych rezultatów. Twórczość Mindless Self Indulgence jest tutaj najlepszym przykładem. Od zawsze Jimmy i reszta wprost uwielbiali prowokować i zniechęcać do siebie ludzi, wiedząc że każda reklama, nawet ta najgorsza jest skuteczna.
Oprócz tego, że sama ich muzyka jest na tyle inna i oryginalna, że przyciąga fanów, to jeszcze dodatkowo dużo zdziałało w tej kwestii właśnie traktowanie innych zupełnie bez szacunku. Z koncertu MSI możemy wyjść albo w zachwycie, albo we wściekłej furii, kiedy Urine, albo Steve na nas narzygają, lub zrobią coś równie ohydnego.
Autor wydaje się doskonale zdawać sprawę z tego, że czasem jest o wiele łatwiej kogoś obrazić, niż zafascynować. Póki jednak skutek jest taki, jakiego Jimmy oczekuje, wszystkie chwyty są dozwolone. Nikt się go nie pozbędzie i nie uciszy, żadna fala krytyki nie powstrzyma jego projektu od tego, by się rozwijał. Pokazuje tu więc wszystkim, którzy go nienawidzą środkowy palec, dając im do zrozumienia, że są na niego skazani. Przemoc i destrukcja w jego mniemaniu są równie dobre jak każdy inny środek artystycznego wyrazu – póki polaryzują opinię publiczną i dają mu rozgłos, wszystko jest dokładnie tak, jak powinno być.
