Cornell krytykuje w tym utworze religię, uznając ją za narzędzie pozwalające na kontrolowanie naiwnych, zagubionych w życiu ludzi. Postrzega zasady wiary jako ograniczające wolność człowieka, każące mu myśleć w jakiś konkretny sposób, zamiast samemu poszukiwać swojej drogi. W kaznodziejach postrzega szarlatanów, odbierających ludziom ich własną niezależność, zmuszając do ślepego posłuszeństwa za iluzję zbawienia.
Autor sarkastycznie stwierdza, że „woda święcona sprawia że rdzewieje”, ukazując nam mechanizm działania zorganizowanej religii. Krok po kroku człowiek indoktrynowany jest, zamykany na jakikolwiek inny sposób myślenia niż ten, który przyjęty jest jako „właściwy”.
Koniec końców Chris stwierdza jednak, że jeśli ktoś chce iść ścieżką wiary, to jego sprawa. On nie zamierza sprzedać swojej wolności za namiastkę sensu życia, która jego zdaniem i tak nie jest właściwa. Wszyscy, którzy oferują proste rozwiązania, działające na każdego człowieka, muszą najzwyczajniej w świecie kłamać. Ludzie są zbyt skomplikowani i różni, by jedna metoda mogła skutkować na każdego tak samo.
