Piosenka wyraża mieszankę introspekcji i wspólnotowej, energetycznej ekspresji. Rozpoczyna się obrazem ludzi z rękami w górze, krzyczących "Whoa whoa oh" i tupiących w rytm, co sugeruje jedność, siłę i być może radosne uwolnienie emocji. W zwrotkach narrator (Aaron Gillespie) przyznaje się do swoich błędów i nie boi się porażek ("Nie boję się popełniać dużych błędów / Nie boję się upaść na twarz"), jednocześnie wskazując na osobisty problem lub kwestię, która wymagała uwagi i przemyślenia ("muszę się temu przyjrzeć", "potrzebuję czasu, by pomyśleć o tym, co zrobiłem"). Jest to opowieść o stawianiu czoła własnym działaniom i potrzebie refleksji nad przeszłością.
W dalszej części utworu następuje pewnego rodzaju przełom; narrator mówi o akceptacji i potrzebie zapomnienia, być może w kontekście uwolnienia się od ciężaru przeszłości ("Wszystko jest darmowe i to jest prawdziwe / Muszę to zaakceptować / Muszę zapomnieć, jak sądzę"). Wyraża wdzięczność za pomoc lub obecność kogoś ważnego ("cieszę się, że po mnie przyszedłeś") oraz za to, że jego problem został w końcu zaadresowany lub rozwiązany ("cieszę się, że się temu przyjrzałem"). Kluczowym momentem jest wielokrotne, emocjonalne wyznanie w mostku: "To ja jestem tym, który cię potrzebuje", co podkreśla fundamentalną potrzebę bliskości, zależności i wsparcia drugiej osoby w procesie przemiany lub uzdrowienia.
