W tym utworze McCracken śpiewa o trudnej, toksycznej relacji dwojga ludzi. Wciela się w mężczyznę, którego była partnerka próbuje do niego wrócić po tym, gdy uświadamia sobie że nie jest jednak w stanie bez niego żyć. Wcześniej porzucony przez nią, zostawiony na pastwę samotności, teraz znów znajduje się w centrum jej świata, z tym że ta sytuacja wcale się mu nie podoba.
Wokalista patrzy na to wszystko chłodno, z całkiem sporą dawką cynizmu. Wcześniej był w tej kobiecie zakochany bez pamięci, ale jedyne co dostawał w zamian to kolejne ciosy, kolejne zawody. Gdy w końcu od niego odeszła był zdruzgotany, ale zdążył się już pogodzić z tym, co się wydarzyło. Teraz jednak jego dawna miłość doznała olśnienia, uświadomiła sobie że popełniła straszny błąd, spisując go na straty. Jest już jednak za późno na to, by się cofnąć.
Berta przepełnia zawiść, poczucie nieodżałowanej krzywdy. W autorze nie pozostała już ani krztyna uczucia, jakie wcześniej żywił do tej kobiety. Nie zamierza znów wchodzić w tę relację, ale z chęcią wykorzysta okazję, by nauczyć swą byłą partnerkę odrobiny pokory. Doskonale zdaje sobie sprawę z tego, że cierpi ona przez własną lekkomyślność, że zrozumiała jak bardzo była wcześniej niesprawiedliwa i okrutna. Pora, by role się odwróciły.
