Weź mój umysł i weź mój ból
Jak pusta butelka zbiera deszcz
I ulecz, ulecz, ulecz, ulecz, ulecz
Weź moją przeszłość i weź moje grzechy
Jak pusty żagiel zbiera wiatr
I ulecz, ulecz, ulecz, ulecz, ulecz
I powiedz mi, że pewne rzeczy trwają
I powiedz mi, że pewne rzeczy trwają
Weź moje serce i weź moją rękę
Jak ocean zabiera brudny piasek
I ulecz, ulecz, ulecz, ulecz
Weź mój umysł i weź mój ból
Jak pusta butelka zbiera deszcz
I ulecz, ulecz, ulecz, ulecz
I powiedz mi, że pewne rzeczy trwają
I powiedz mi, że pewne rzeczy trwają
I powiedz mi, że pewne rzeczy trwają
I powiedz mi, że pewne rzeczy trwają
Piosenka stanowi historię miłości, która potrafi uleczyć wszystkie rany i uszczęśliwić człowieka. Tom zwraca się tutaj bezpośrednio do jakiejś kobiety, najpewniej swojej wymarzonej parterki, wielkiej miłości, i prosi ją żeby go uleczyła. Także tytuł piosenki odnosi się bezpośrednio do tego właśnie wezwania.
Weź mój umysł, moją duszę – prosi Tom – i zabierz z nich to co złe. Tak, jak butelka łapie deszcz. Lub tak, jak ocean zabiera ze sobą brudny piasek z plaży. Wszystkie te poetyckie zabiegi, wykonywane tutaj przez artystę, mają za zadanie obrazowo przedstawić czym dla niego jest miłość. To ona potrafi stworzyć szczęście tam, gdzie do tej pory były tylko zgryzoty.
Uczucie, o którym tutaj opowiada to miłość taka, jaką chce ją widzieć. Dla niego to właśnie we wzajemnej pomocy, leczeniu ran przeszłości, wyraża się głębia prawdziwego uczucia. Tom chce przekonać się o miłości swojej ukochanej, o tym, że czuje to samo co on do niej. Prosi ją żeby powiedziała mu coś ważnego, coś co zmieni jego życie. Najpewniej chodzi tutaj o wyznanie uczucia, które sprawi, że poczuje się pewnie, bezpiecznie.
