W tekście tej piosenki Zolita używa religijnej symboliki do opisania swojego oddania względem kobiety, w której jest zakochana. Ona jedna daje jej poczucie bliskości boskiej osoby, ona rzuca ją na kolana - tylko do niej się modli. Ma poczucie jakby ukochany człowiek był panem jej życia, sprawował absolutną władzę nad nią i jej losem.
Mówi wprost, że jest na jej łasce. W całości jest jej więc oddana i nie chce przejąć kontroli nad swoim życiem, uczuciami. Zwraca się do niej w słowach, w których ludzie religijni zwracają się do swoich Bogów - poświęć mnie, moje ciało, oddaję ci swoją duszę.
Nie szuka zbawienia, miejsca w niebie. Szuka spełnienia u boku ukochanej. Dziewczyna mówi o jej miłości jako świętej, wielkiej, niezwykłej. I nie chce religijnego wybaczenia bo nie czuje jakby grzeszyła względem Boga. Czuje się jak grzesznica wobec kobiety, którą kocha. Jest słaba, słaba z miłości do niej. Zakochanie sprawia, że czuje się jak na haju, uczucie unosi ją do pozaziemskich stres. I tak chce żyć już zawsze, ze swoim osobistym bóstwem u boku.
