Ten tekst opowiada o konfrontacji z kimś toksycznym, kto od dawna przekraczał granice narratora. Początkowo narrator próbował ratować tę osobę, tłumaczyć jej zachowania i łapać jej upadki, ale w końcu dochodzi do momentu, w którym mówi „dość”. W tekście dominuje gniew świadomy i skumulowany – reakcja na zdradę, zazdrość, gróźby i manipulacje. Motyw „one-man army” pokazuje, że samotna siła tej osoby jest złudna, a wspólnota narratora jest silniejsza.
Religijne intro nadaje całości rytualny, niemal sądowy charakter, jakby wydarzał się akt ostatecznego rozliczenia. Tekst kładzie nacisk na wybór: albo toksyczna osoba zmieni swoje działania i udowodni coś w realnym świecie, albo narrator i jego otoczenie idą dalej, stawiając granice i zamykając rozdział. Całość jest konfrontacyjna, mroczna i bezkompromisowa – to manifest siły, jasnych granic i końca iluzorycznej kontroli jednej osoby.
