Abd Al Malik
Abd Al Malik
Abd Al Malik
Abd Al Malik
Abd Al Malik
Ten tekst to bardzo osobista, emocjonalna pieśń o przemianie i miłości, która daje życie i sens. Refren wyraża początkowy stan podmiotu: czuł się niczym albo kimś bardzo bliskim niczemu, pełen nienawiści złożonej z lęku, niewiedzy i wstydu.
Był „martwy” w sensie duchowym czy emocjonalnym, a to, co miał w sobie, było próżne („vain” i „mes poches” – czyli dosłownie „moje kieszenie”). Jednak dzięki „tobie”, osobie ukochanej, został przywrócony do życia, nauczył się nie tylko mieć lub nie mieć, ale po prostu być. Uczy się patrzeć ponad podziały rasowe i religijne (czarny, arabski, biały, żydowski) i widzieć w nich naturalną różnorodność, tak jak kwiaty potrzebują wody.
Zwrotki pokazują drogę przez życie pełną samotności, oczekiwania i poszukiwania tej ukochanej osoby. Mimo trudności, upadków i chaosu („rue”, „drames”, „tout était foutu”), miłość była jak latarnia, którą podmiot widział i która go nie opuszczała. Miłość ta jest opisana jako potężna, ciepła i życiodajna – „lew” i „słońce” serca, które ratuje zagubionych.