Miłosny utwór, w którym narratorka wyznaje pewnemu mężczyźnie swoje uczucia. Mówi o nim jako kimś, kto totalnie przejął nad nią kontrolę. Choć nigdy nie była typem romantyczki, tym razem wpadła jak śliwka w kompot. Nie ma dla niej ratunku przed absorbującą, przeogromną siłą miłości.
Symbolem tego uczucia jest płonące serce, które kobieta nosi w swojej piersi. Wszystko co jej ukochany robi, wszystko co mówi sprawia, że zupełnie traci głowę. I że, właśnie, jej serce rozbłyska dzikim płomieniem.
Bo taka właśnie jest na początku każda miłość - przejmująca, osaczająca, odbierająca głowę. Kiedy kochamy, wszystko inne przestaje się liczyć, świat staje się rozkosznym miejscem - o ile tylko ukochana osoba jest przy nas. Bo ta emocja, jak mówi narratorka, jest tlenem. Czyli warunkiem naszego funkcjonowania. Kiedy zniknie - znika cała rzeczywistość. Ale im więcej jej jest, tym jaśniejszy ogień w naszych sercach.
