Życie w tym szalonym, pędzącym świecie potrafi być często przytłaczające. Jesteśmy wrzucani w to bezkresne morze możliwości i przeróżnych, skomplikowanych relacji bez możliwości jakiegokolwiek przygotowania. Nie ma się więc co dziwić, że możemy się czasem poczuć zagubieni. Anderson podpowiada nam tutaj, gdzie można znaleźć odrobinę zrozumienia i spokoju, gdy codzienna rzeczywistość staje się zbyt niezrozumiała.
Kluczem jest tutaj kontemplacja natury, zwrócenie swojej uwagi na sam fakt życia, z całą jego niesamowitością i złożonością. Jakkolwiek byśmy nie ukrywali swojej istoty pod maską kultury, czy technologii, w głębi duszy jesteśmy przecież zwierzętami, organicznymi stworzeniami, rządzącymi się wbrew pozorom prymitywnymi prawami. To, że w toku ewolucji skomplikowaliśmy swoje funkcjonowanie, poskramiając swój instynkt za pomocą umysłu, nie znaczy że te prastare siły przestały na nas działać.
Dlatego właśnie Anderson zachęca nas do tego, byśmy chociaż na chwilę przystanęli w swoim biegu i rozejrzeli się na świat wokół siebie. To te najprostsze rzeczy, szum drzew w lesie, czy uśmiech ukochanej osoby znaczyć powinny dla nas najwięcej. Wszystko inne, nasze obowiązki, praca, kultura – to tylko otoczka, odwracająca uwagę od istoty samego życia. Bez poczucia jedności z naturą nie będziemy w stanie osiągnąć szczęścia.
Pokładanie całkowitej ufności w wytworach naszego umysłu to zdradliwa, chociaż niezwykle atrakcyjna ścieżka. Musimy jednak pamiętać o tym, skąd się wywodzimy, bo tylko mając świadomość swoich korzeni możemy z nadzieją patrzeć w przyszłość.
