Pierwsza część utworu to pełen bólu żal po stracie ukochanej – kobieta wraca tylko w pamięci, ale jej obecność nadal „martiruje”, czyli dręczy i rozdziera serce. Refren „Ponme la mano aquí, Catalina” jest pełen emocji – narrator błaga, by ukochana dotknęła jego serca (albo rany), bo inaczej „umrze”. Miłość tu nie koi – ona boli, zostawia ślad, a strata prowadzi do myśli samobójczych („me voy a Alemania a tomar veneno”). To lament namiętności, która przerodziła się w rozpacz.
W drugiej części, nazwanej „Testamento gitano”, pojawia się ironiczny, liryczny zwrot – umierający bohater chce spisać testament, ale to, co pozostawia, to rzeczy bezużyteczne, absurdalne, biedne: dziurawa zasłona, zniszczony obraz, jałowy oliwny gaj, zdezelowana strzelba. To przejmujący, ale też gorzko zabawny komentarz na temat życia w niedostatku, w którym nawet ostatnia wola staje się groteską. Tekst łączy flamenco-wyrazistość emocji z surową prawdą o biedzie, porzuceniu i ludzkiej godności, której nie odbiera nawet śmierć.
