Tytuł trzeciego utworu z płyty „Ágætis byrjun”, „Starálfur”, może zostać przetłumaczony jako „spoglądający elf”. Kompozycja przypomina wprowadzenie do onirycznej baśni; opowiada o niezwykłym spotkaniu pomiędzy dzieckiem a tytułową, tajemniczą istotą.
Po zapadnięciu zmierzchu, pod osłoną „błękitnej nocy”, dziecko udaje się na spoczynek, wspominając miniony czas ostatnich dni. Ubrane w niebieską piżamę, chowa się pod miękkim nakryciem i zamierza zapaść w sen. Napotyka wówczas wzrokiem małego elfa, który nie robi nic, tylko przygląda się. Nie mamy pewności, czy baśniowa postać pojawia się w rzeczywistości, czy też spotkanie stanowi jedynie część snu, chociaż konstrukcja utworu wydaje się sugerować drugi wariant.
Dziecko przeciera zaspane oczy i, choć pozornie wszystko zdaje się być na miejscu, ma poczucie niezrozumiałej straty. Zdaje mu się, że zniknęły wszystkie ściany. Czy chodzi o utracone poczucie rzeczywistości? A może to początek baśni, której dalszego ciągu nie jest dane nam poznać? Autor tekstu pozostawia to naszej wyobraźni.
