W całym utworze narrator ucieka. Już w pierwszym wersie zostaje ukazana spokojna scena na plaży, gdzie narrator zanurza się w widokach i dźwiękach. Stara się odnaleźć ludzką twarz w fakturze piasku. Podnosząc go widzi swoje oblicze, które szybko rozmywa się w dłoniach.
Narrator powraca do chwil z wieku siedmiu lat, kiedy życie wydawało się proste, szczęśliwe i wolne od konfliktu. Jednak ten czas okazał się równie niefortunny i przewrotny. „Widziałam rąbek nieba” - w tych słowach zawarty jest bliski kontakt ze śmiercią, który umożliwia zobaczenie niebieskich wrót. W kontekście utworu temat eskapizmu (ucieczka od problemów związanych z codziennością) osiąga apogeum właśnie w tym miejscu.
Narrator zauważa możliwość własnej samozagłady, unicestwienia, jednak jak dziecko tańczy w deszczu starając się czerpać z tego wielką radość i zapomnieć o problemach. Narrator pragnie wrócić do domu, który pojmowany jest jako bezpieczne i ciepłe miejsce. Jest to schronienie, od którego wszystko bierze swój początek i koniec. Wielokrotnie słowo dom będzie powracać w utworze, wzmacniając tym samym chęć powrotu do bezpiecznego miejsca.
W drugiej zwrotce narrator jest sam; maluje obraz przedstawiający jedną konkretną osobę. Wszystkie zmysły i cała uwaga skierowana jest na jednej wyjątkowej jednostce, która wydaje się być prawdziwa. Okazuje się jednak, być tylko iluzją i złudzeniem. Można to odnieść do widzenia we śnie, gdzie Aurora stara się narysować obraz Boga. Jej wiara wydaje się być niestabilna.
Aurora stara się zablokować swoje negatywne emocje i smutek chowając je w pudełku. Nie okazuje się to pomocne. Jedynym sposobem na poradzenie sobie z sytuacją jest zwyczajne objęcie i przytulenie smutku; zaakceptowanie go. Życie Aurory to wielka ucieczka i poszukiwanie bezpiecznego miejsca.
Aurora napisał ten utwór mając 11 lat. Zachwycona głosem oraz twórczością - Katy Perry, poleciła młodą artystkę na swoim Twitterze.
