To opowieść człowieka, który słyszy ostrzeżenia, ale je ignoruje, bo bunt jest dla niego bardziej naturalny niż ostrożność. Odwraca się od głosu, który mógłby ocalić mu serce, woląc tonąć w swoich własnych wizjach — ostrych, brutalnych, chaotycznych. W tej rzeczywistości wyobraźnia staje się narzędziem destrukcji: patrzy w słońce tak długo, aż jego oczy — te „skradzione” — przestają widzieć, a w ich miejsce pojawia się obraz walki na noże, symbol tego, co nosi w sobie. To świat, w którym można wykopać niebo i zakopać słońce, byle tylko schować się przed wszystkim, co boli, i przetrwać w ukryciu do momentu, aż „wszystko będzie w porządku”, choć sam w to nie wierzy.
Drugi akapit to intymny absurd — groteskowa miłość, w której obiekt uczucia staje się instrumentem, fetyszem, schronieniem. To wyznanie człowieka, który przywiązuje wstążkę do swojego jedynego źródła ukojenia i składa obietnicę, że może przeżyć całe życie na kolanach, byle tylko nie zostać sam. Ale pod tym wszystkim pulsuje prawda: jeśli będą dalej walczyć z tym, czego nie da się ocalić, to uczucie w końcu wbije pazury głębiej niż ból, przed którym uciekają. Jedyną szansą jest trzymać się razem — powtarzane jak mantra „musimy się trzymać razem” brzmi jak ostatnia linia obrony, jak zaklęcie wypowiadane w ciemności, by nie rozpaść się na kawałki.
