Bohater dźwiga swoje metaforyczne „torby” — ciężary, które wbijają go w ściany i podłogę, aż do krwi, gdy zmęczenie i presja zaczynają przejmować kontrolę. W tym stanie czeka na zmianę, na pęknięcie barier drugiej osoby, choć sam w sobie waha się, bo to, co nosi w sercu, jest zbyt ciężkie, by wypowiedzieć na głos. Jego droga to nieustanne płynięcie pod prąd — setki mil, bolące ramiona, upór, który nie pozwala zawrócić, dopóki nie stanie się szybszy, silniejszy, bardziej odporny niż wszystko, co próbuje go pożreć. To walka bez końca, kolejne „atakowanie rekina”, próba udowodnienia, że wciąż może wygrać, nawet jeśli nikt w to nie wierzy.
Drugi akapit opowiada o samotności człowieka, który czuje się jak kosmita — nielubiany, niezrozumiany, traktowany jak ktoś „szalony”, choć jedynie odbija to, co świat sam mu daje. W jego oczach kara i sprawiedliwość przychodzą naturalnie: każdy dostanie to, na co zapracował. Gdy świat nagle zwalnia, gdy ktoś myśli, że zniknął, okazuje się, że jest bliżej, niż można przypuszczać — „prawdopodobnie w twojej kieszeni”, niewidoczny, ale obecny, czujny, gotowy. Znów czeka na zmianę, na ruch, na moment, gdy bariery drugiej osoby wreszcie pękną, a jego własne wahanie przestanie być ciężarem, który ciągnie go w dół.
